Author Archives: Lysandros Falireas

Μια νεανική μουσική βραδιά με τους Imam Baildi, Γαλάνη & Carte Postale

Όσοι παραβρέθηκαν στο Ηρώδειο την Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου, απόλαυσαν μια μαγική βραδιά υπό το φως της πανσελήνου, γεμάτη νεανική ενέργεια από τους Imam Baildi, τον Ορέστη και Λύσανδρο Φαληρέα με την 8μελή μπάντα τους, στις καλύτερες τους στιγμές. Μαζί τους η μοναδική Δήμητρα Γαλάνη και το ρετρό-ποπ συγκρότημα από την Πάτρα Carte Postale.

Πασίγνωστα και διαχρονικά τραγούδια όπως το «Ακρογιαλιές και Δειλινά» και «Τα Χάρτινα» ερμηνευμένα από την ιδιαίτερη φωνή της Δήμητρας Γαλάνη, με σύγχρονη μελωδική διάθεση και πνοή από τους Imam Baildi, προσέφεραν νοσταλγία και συγκίνηση στους πάνω από 4.000 θεατές του Ηρωδείου. Στιγμές παλιού ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού συνάντησαν τα Βαλκανικά πνευστά και τις latin και hip-hop ενορχηστρώσεις σε μια live συνταγή ξεσηκώνοντας το κοινό όλων των ηλικιών.

Δείτε φωτογραφίες από την συναυλία ΕΔΩ

Ευχαριστούμε θερμά όλους τους χορηγούς, υποστηρικτές και συντελεστές της συναυλίας, καθώς και όλους όσους έσπευσαν να παραστούν και να μας τιμήσουν με την παρουσία τους, για άλλη μια χρονιά! Όλα τα έσοδα από τα εισιτήρια θα διατεθούν για τους σκοπούς και την υλοποίηση των προγραμμάτων μας.

mazigiatopaidi.gr

Τη Δευτέρα, 28 Σεπτεμβρίου, όσοι παρευρεθούν στο Ηρώδειο, θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν μια μοναδική συναυλία , με τους IMAM BAILDI, το πιο αγαπημένο συγκρότημα της νέας γενιάς.

Μαζί τους σε φιλική συμμετοχή η Δήμητρα Γαλάνη και οι Carte Postale! Πρόκειται για μια συναυλία, που υπόσχεται να ξεχωρίσει στην πολιτιστική ατζέντα του φθινοπώρου και να βοηθήσει περισσότερα από 10.000 παιδιά που αγκαλιάζει με τις δράσεις της, η Ένωση «Μαζί για το Παιδί».

Η Ένωση «Μαζί για το Παιδί» ξεκίνησε να λειτουργεί στην Ελλάδα το 1996. Πρόκειται για μια ένωση 10 μη-κερδοσκοπικών σωματείων και ιδρυμάτων, που εργάζονται για την ευημερία περισσότερων από 10.000 παιδιών κάθε χρόνο. Κύριος στόχος της Ένωσης είναι να προσφέρει βοήθεια σε παιδιά και νέους που αντιμετωπίζουν τον κοινωνικό αποκλεισμό, την ενδο-οικογενειακή βία, χρόνιες ασθένειες, διανοητικές ή σωματικές αναπηρίες και την ασθένεια ή το θάνατο κάποιου μέλους της οικογενείας τους, παρέχοντας ψυχολογική, ηθική και οικονομική υποστήριξη.

Τοποθεσία: Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Πεζόδρομος Δ. Αρεοπαγίτου, Αθήνα

Ημερομηνία: Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015
Ώρα: 21.00

Τιμή εισιτηρίων: Α Ζώνη: 50€
Β Ζώνη: 30€
Άνω Διάζωμα: 15€
Φοιτητικά εισιτήρια: 10€
(Τα φοιτητικά εισιτήρια διατίθενται σε περιορισμένο αριθμό στο άνω διάζωμα)

Προπώληση: Ticket Services, Πανεπιστημίου 39, Αθήνα
Τηλεφωνικά: 210 7234567
Online: www.ticketservices.gr

ΠΗΓΗ: culturenow.gr

Αν και τα cd τους έχει τύχει να μην βγαίνουν για μέρες από το cdplayer μου,
τους Imam Baildi δεν είχε τύχει ποτέ να τους συναντήσω συναυλιακά. Μάλλον
ήταν ένα λάθος συγκυριακό, αλλά σίγουρα λάθος, δεδομένου ότι αυτή η
μπάντα με το όνομα-φαγητό κατάφερε, μέσα στη δίνη των πολιτικών εξελίξεων
και της καταστροφολογίας που έχει κυριεύσει τις ζωές μας, να βρει μία σπίθα
αισιοδοξίας μέσα μας και ν’ ανάψει τη φωτιά του ελληνικού κεφιού που έχουμε χάσει!

Μέσα στην κατάμεστη Τεχνόπολη, οι μουσικοί των Imam Baildi μας μετέφεραν στον κόσμο τους, δηλαδή στον
κόσμο όπου μπορείς να αναμίξεις διαφορετικά μουσικά είδη, να πειραματιστείς με τα ηχοχρώματα και τις
τεχνικές των οργάνων, να μπλέξεις ακουστικό και ηλεκτρικό ήχο, παλιές και νέες φωνές για να δημιουργήσεις
κάτι καινούργιο. Μουσικές που πολλές φορές είναι τόσο σύνθετες, που αδυνατείς να παρακολουθήσεις
ταυτόχρονα σε ένα κομμάτι όλα τα μουσικά είδη που ακούς, ενώ δυσκολεύεσαι κάποιες φορές και να τα
χορέψεις! Ροκ ή ρούμπα, τσιφτετέλι ή ραπ;!

Η ουσία του πράγματος είναι ότι με τα γνωστά και άγνωστα τραγούδια τους μας μετέφεραν σ’ ένα
κλίμα παλιάς και ωραίας διασκέδασης. Αρχικά ακούστηκαν Η ζωή μας είναι λίγη, το γνωστό τηλεοπτικό
Μουρμούρα, το ολόδικό τους Σημείωμα, η γνωστότερη διασκευή τους Ακρογιαλιές δειλινά, αλλά και το
Δεν θέλω πια να ξαναρθείς και με αφορμή το Busca ritmo ο MC Yinka ξεκίνησε το παιχνίδι του με το
κοινό, έδωσε σήμα για χέρια ψηλά, για κύμα, για να διώξουμε το κακό (!!!) και μας ξεσήκωσε όλους σ’
ένα πανηγύρι χαράς.

Στη συνέχεια η Ρένα Μόρφη παρουσίασε ένα λαϊκό πρόγραμμα και χάρη στην άλλη της περσόνα, «τη
ζαργάνα του Παγασητικού», τη «Σούλη Ανατολή» μας ταξίδεψε πίσω στις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60.
Το σόου της με το λαμέ μαύρο φόρεμα, το νάζι και τις κινήσεις της, τα λόγια που «έντυσαν» τα κενά,
ήταν απολαυστικό, αλλά το ίδιο και οι ερμηνείες της στα Γλυκιά μου αγάπη (Μέσα στον κόσμο έμεινα
μόνη), Μείνε αγάπη μου κοντά μου, Είσαι η ζωή μου, Το ‘πες και το ‘κανες – με λάτιν κρουστά να
συνοδεύουν παρακαλώ -, Προσευχή και την ρεμπέτικη Μάγκισσα (Ντυμένη σαν αρχόντισσα).
Το πρόγραμμα συνέχισε ο MC Yinka, με την αστείρευτη διάθεσή του, ραπάροντας με τον Ορέστη
Φαληρέα και με την συνδρομή της Ρένας Μόρφη, άλλαξαν τελείως ύφος στα επόμενα τραγούδια,
Photo © Evan. Maragkoudakis

Πασατέμπος, Χάρτινα, Το δικό σου το μαράζι, που διέφεραν ακόμα κι από τις αντίστοιχες διασκευές των
δίσκων τους.

Για φινάλε ακούσαμε το Χόρεψε μου τσιφτετέλι της Ρόζα Εσκενάζυ, για άλλη μια φορά το ανεβαστικό
Ακρογιαλιές δειλινά, το πονεμένο Τα παιδιά της γειτονιάς σου και μία ταιριαστή μείξη του Ταξίδεψέ με
του MC Yinka και του Πόσο λυπάμαι.

Πέρα από τις ερμηνείες στα φωνητικά της υπέροχης Ρένας Μόρφη, του πληθωρικού MC Yinka και του
ευρηματικού Ορέστη Φαληρέα, ιδιαίτερη μνεία αξίζει σε κάθε μουσικό που ανέβασε πραγματικά σε
άλλο επίπεδο τη συναυλία αυτή και αποτελούν ένα σύνολο δεξιοτεχνών που απογείωσε το καλλιτεχνικό
αποτέλεσμα. Ο Γιάννης Δίσκος έπαιξε σαξόφωνο σαν κλαρίνο (!!), ο Αλέξης Αραμπατσάκος
ασταμάτητος έδωσε ρέστα με το μπουζούκι του, ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης έπαιξε ηλεκτρική κιθάρα
σαν ρεμπέτης και σαν ροκάς (!), ο Carlos Menendes συγκέρασε τους λάτιν ρυθμούς του στα κρουστά με
σχεδόν όλα τα μουσικά είδη που ακούστηκαν επί σκηνής, ενώ ο Λύσανδρος Φαληρέας έπαιξε πλήκτρα,
ντραμς και κρουστά χορεύοντας!

Οι Imam Baildi, πέρα από το ότι μας προσέφεραν ένα εξαιρετικό μουσικό προϊόν, πέρα από το ότι μας
χάρισαν ένα δίωρο ευθυμίας και ουσιαστικής ψυχαγωγίας σε μία δύσκολη χρονική στιγμή, θεωρώ ότι το
σημαντικότερο είναι ότι εκπαιδεύουν τη νέα γενιά Ελληνίδων και Ελλήνων, δίνοντας τους την αφορμή
για να ανακαλύψουν και να αγαπήσουν τραγούδια και καλλιτέχνες που κρύβονται στο παρελθόν μας,
ενώ για τους μεγαλύτερους σίγουρα μας δίνουν το έναυσμα να θυμηθούμε και να (ξανά)
τραγουδήσουμε αυτά τα μικρά διαμαντάκια.

Σας ευχαριστούμε.

Πηγή: MusicPaper

«Ανυπομονούμε να βρεθούμε με τον κόσμο που μας αγαπά και τον αγαπούμε, ιδιαίτερα αυτές τις μέρες της μεγάλης ανησυχίας και έντασης», δηλώνει στο Web TV του Mega Γεγονότα και την Εριφύλη Μαρωνίτη, ο Λύσανδρος Φαληρέας, λίγο πριν τη συναυλία των IMAM BAILDI στην Τεχνόπολη, την Πέμπτη 9 Ιουλίου.

Τα δυο δημοφιλή αδέλφια, ο Λύσανδρος και Ορέστης Φαληρέας, έρχονται με δύναμη από τη Γαλλία, όπου έδωσαν μία επιτυχημένη συναυλία στο Παρίσι και δύο άλλες σε γειτονικές πόλεις, μεταφέροντας «συναισθήματα αλληλεγγύης και αισιοδοξίας» για τους Έλληνες και τις δύσκολες μέρες που περνάμε.

«Δεν είμαστε μόνοι, δεν νιώσαμε ούτε στιγμή απομονωμένοι»

Η συναυλία στην Τεχνόπολη την Πέμπτη, είναι «η κεντρική μας συναυλία φέτος το καλοκαίρι και ετοιμαζόμαστε γι’ αυτήν με πολλή ενέργεια και χαρά», μας λέει ο Λύσανδρος Φαληρέας. Η μουσική αυτή γιορτή θα ηχογραφηθεί και θα συμπεριληφθεί στο νέο τους άλμπουμ, που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο.

Ανακάτεμα ήχων και πολιτισμών, ηλεκτρονικές εξάρσεις και κλασικές φόρμες, διαχρονικά τραγούδια και σύγχρονοι ήχοι, οι αντιθέσεις είναι εδώ για να εμπνέουν. Για να γίνονται το υλικό μιας συναρπαστικής γιορτής, με ενέργεια και τις καλύτερες στιγμές μιας δημιουργικής πενταετίας, για τους δύο ταλαντούχους μουσικούς και δημιουργούς που είναι πλέον ένα από τα πιο επιτυχημένα ελληνικά συγκροτήματα της νέας γενιάς, περιζήτητο και στη χώρα μας αλλά και στα διεθνή φεστιβάλ!

«Ερχόμαστε με δυναμισμό και αισιοδοξία, το ραντεβού της Πέμπτης θα είναι μια μεγάλη μουσική γιορτή που ενώνει» μας λέει ο Λύσανδρος Φαληρέας, διευκρινίζοντας ότι προπώληση και πόρτα θα έχουν την ίδια προσιτή τιμή, 10 ευρώ.

Τη συναυλία θα ανοίξει η ταλαντούχα Κατερίνα Πολέμη. Απολαύσαμε τα soundtrack της στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη, «Μικρά Αγγλία» αλλά και στην θεατρική παράσταση του Δημήτρη Τάρλοου, «Ευρυδίκη». Το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Το βράδυ της Πέμπτης θα την απολαύσουμε να τραγουδά βραζιλιάνικα, γαλλικά, αγγλικά αλλά και ελληνικά τραγούδια. Ταλέντο εκρηκτικό!

IMAΜ BAILDI, Πέμπτη, 9 Ιουλίου, στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων

«Γιατί το έχουμε ανάγκη…»

Πηγή: MEGA

Κάποιοι μπορεί να τους έμαθαν πρόσφατα, από τους τίτλους αρχής στο «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» και στο «Κάτω Παρτάλι». Οι περισσότεροι, όμως, συμφωνούν πως οι Imam Baildi με τα «πειράγματά» τους σε παλιά τραγούδια αλλά και με τις δικές τους καινούριες συνθέσεις είναι ό,τι πιο φρέσκο και ελπιδοφόρο διαθέτει αυτή τη στιγμή η ελληνική δισκογραφία

Μέχρι το 2007 το ιμάμ μπαϊλντί παρέπεμπε στο γνωστό πιάτο της τουρκικής κουζίνας με βασικό συστατικό τις μελιτζάνες. Από το 2007, όμως, και κυρίως τα τελευταία 2-3 χρόνια Imam Baildi σημαίνει επίσης «Ακρογιαλιές δειλινά», «Το δικό σου το μαράζι», «Πόσο λυπάμαι», «Αργοσβήνεις μόνη», «Οσο με μαλώνεις», «Σημείωμα», ήχοι και στίχοι που παραπέμπουν σε μια άλλη εποχή, ιδωμένοι όμως με σύγχρονη, ολόφρεσκη ματιά. Σαν καινούριοι. Είναι οι μουσικοί που με μια ιδιόρρυθμη τρέλα ισορροπούν εξαιρετικά, με ιδιαίτερη τεχνική, μεταξύ των παλιών τραγουδιών που επιλέγουν να «πειράξουν» και των σύγχρονων ενορχηστρώσεων. Και δείχνουν να τα καταφέρνουν εκπληκτικά αν κρίνει κανείς από τις εμφανίσεις τους σε κατάμεστους χώρους και το ολοένα αυξανόμενο κοινό που τους ακολουθεί πιστά, αφού ξέρει πως με αυτή την μπάντα θα περάσει καλά, χωρίς να προσβληθεί ούτε η ακουστική του, ούτε τα ίδια τα τραγούδια που τόσο καίρια μιξάρουν. «Την ιδέα την πήραμε από το εξωτερικό», ξεκινούν να μου λένε οι leaders και εμπνευστές του συγκροτήματος, τα αδέλφια Ορέστης και Λύσανδρος Φαληρέας. «Τη δεκαετία του ’90 υπήρχαν διάφοροι παραγωγοί που άρχισαν να σαμπλάρουν ο καθένας τραγούδια της δικής του μουσικής κουλτούρας. Το sampling είναι η διαδικασία τού να παίρνεις παλιές ηχογραφήσεις, να απομονώνεις μικρά αποσπάσματα και να τα χρησιμοποιείς ξανά με τη δική σου ενορχήστρωση και παραγωγή. Σκεφτήκαμε, λοιπόν, πώς θα ήταν αν κάναμε το ίδιο με παλιά ελληνικά κομμάτια».
Το πρώτο τραγούδι που «πείραξαν» θυμούνται πως ήταν το «Ντυμένη σαν αρχόντισσα», γύρω στο 2000. Μεταξύ του 2000 και του 2003 είχαν ήδη ετοιμάσει επίσης το «Δεν θέλω πια» και το «Η ζωή μας είναι λίγη».

Και τα τρία αυτά τραγούδια τα έστειλαν μέσω ενός φίλου τους στην EMI, άρεσαν πολύ στην εταιρεία και το 2007 κυκλοφόρησε το πρώτο τους CD. «Οταν βγήκε ο δίσκος, δεν περιμέναμε καν ότι θα φτιάξουμε μπάντα!», μου εξηγούν ο Ορέστης και ο Λύσανδρος. «Ολη τη δουλειά στο στούντιο την κάναμε οι δυο μας, οπότε δεν είχαμε σκεφτεί με ποιον τρόπο θα παίζαμε live. Με τον καιρό καταλήξαμε στην μπάντα που έχουμε τώρα».
Δηλαδή στους Γιάννη Δίσκο στο κλαρίνο και το σαξόφωνο, Περικλή Αλιώπη στην τρομπέτα, Λάμπη Κουντουρόγιαννη και Στέλιο Προβή στην ηλεκτρική κιθάρα, Αλέξη Αραπατσάκο στο μπουζούκι, Ρένα Μόρφη στο τραγούδι και τον MC Yinka.

Θυμούνται, μάλιστα, ότι στον πρώτο τους δίσκο είχαν μεγάλη αγωνία για την αντίδραση του κόσμου, κυρίως μήπως θεωρηθεί το μιξάρισμα του Τσιτσάνη ή του Ζαμπέτα ιεροσυλία. «Τελικά δεν συνέβη παρά μόνο μεμονωμένα», μου λένε. «Κάποιοι από τους κληρονόμους των συνθετών στην αρχή ήταν αρνητικοί, δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί μπαίναμε σε αυτή τη διαδικασία. Οταν τους γνωρίσαμε, τους εξηγήσαμε τι προσπαθούμε να κάνουμε και σε κάποιες περιπτώσεις κάναμε και αλλαγές με βάση όσα μας πρότειναν. Τελικά, συμφώνησαν και νιώσαμε κι εμείς ότι κερδίσαμε από αυτή τη συνεύρεση. Καταλαβαίνουμε πως είναι μεγάλη η ευθύνη εκείνων που έχουν να διαχειριστούν το έργο ενός μεγάλου συνθέτη ή στιχουργού, καθώς προσπαθούν να φανταστούν τι θα έλεγε ο ίδιος ο συγγενής δημιουργός τους αν άκουγε αυτό που φτιάξαμε. Κάποιοι από αυτούς είναι πιο δεκτικοί, άλλοι είναι πιο επιφυλακτικοί. Και είναι λογικό».

Στο άκουσμα του ονόματος της μπάντας κάποιοι συνεχίζουν να ξαφνιάζονται. Αλλοι χαμογελούν ευχάριστα. Κι αυτό είναι άλλο ένα «παιχνίδι» τους, ένα πείραγμα, ένα αθώο κλείσιμο ματιού. «Και πριν από τους Ιmam Βaildi, όταν κάναμε και πάλι διάφορες μουσικές, το είχαμε ως συνήθεια να βάζουμε για τίτλους ονόματα φαγητών αντί για στίχους», μου λένε τα αδέλφια Φαληρέα. «Από την άλλη, ο τρόπος που δουλεύουμε συνδυάζει διαφορετικά πράγματα, τα οποία δεν έχουν απαραίτητα σχέση μεταξύ τους, όπως είναι και το συγκεκριμένο φαγητό. Είναι όπως όταν μαγειρεύεις μια καινούρια συνταγή!», καταλήγουν.

Οικογενειακό DNA

Ο Ορέστης και ο Λύσανδρος μεγάλωσαν στην Αθήνα, πατέρας τους είναι ο Γρηγόρης Φαληρέας και θείος τους ο Τάσος Φαληρέας, ιδιοκτήτες του θρυλικού δισκάδικου «Pop Eleven» και δύο από τους πιο σημαντικούς ανεξάρτητους παραγωγούς της ελληνικής δισκογραφίας. Οι σπουδές που επέλεξαν, πάντως, δεν είχαν καμία σχέση με αυτό που αγαπούν σήμερα, αφού ο Ορέστης σπούδασε ηλεκτρονικός μηχανικός και ο Λύσανδρος Πολιτικές Επιστήμες. «Οταν ήμαστε μικροί, ακούγαμε αυτά που άκουγαν όλα τα παιδιά: ξένη μουσική, ροκ, ηλεκτρονική μουσική, τζαζ, hip hop. Θυμόμαστε τον πατέρα μας να μας βάζει να ακούσουμε τις παραγωγές που έκανε με ρεμπέτικα προτού κυκλοφορήσουν και μέσα από αυτή τη διαδικασία είχαμε ήδη αποκτήσει οικειότητα και γνώση του ρεπερτορίου. Ολο αυτό μας πρόσφερε ένα κριτήριο ώστε να διαλέγουμε τι μας αρέσει, ίσως και την αισθητική που λειτούργησε σε μας υποσυνείδητα».

Τους ρωτάω πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχουν για έναν 32χρονο, τον Λύσανδρο, και για έναν 36χρονο, τον Ορέστη, ο Τώνης Μαρούδας, ο Γιώργος Μητσάκης ή η Σοφία Βέμπο. Χαμογελούν. «Ο παλιός ήχος είναι ένα δημιουργικό έναυσμα για μας. Συχνά ακούμε ένα παλιό κομμάτι και σκεφτόμαστε “αυτό θα μπορούσε να γίνει έτσι ή αλλιώς”. Αλλά και όταν γράφουμε καινούρια κομμάτια, προσπαθούμε να τους δώσουμε ένα παλιό χρώμα, μία πατίνα. Αν και σαν παιδιά ακούγαμε σχεδόν αποκλειστικά ξένη μουσική, με το που τελειώσαμε το σχολείο και μπήκαμε στη φοιτητική ζωή αρχίσαμε να ακούμε αρκετά ρεμπέτικα, αλλά και γενικότερα να έχουμε ακούσματα από όλη αυτή τη μουσική. Και μας συγκινούσε πολύ», λένε.

Τους επισημαίνω πως το γεγονός ότι αυτοί, η ψυχή της μπάντας, είναι αδέλφια ίσως τελικά να βοηθάει. Κυρίως για να αποφευχθεί η κατάρα των συγκροτημάτων που τα θέλει έπειτα από κάποια χρόνια να διαλύονται. «Είναι σημαντικός παράγοντας η εμπιστοσύνη που έχουμε μεταξύ μας», μου εξηγούν. «Φυσικά διαφορές και διαφωνίες έχουμε συχνά. Με τον καιρό, όμως, έχουμε μάθει πότε έχει δίκιο ο ένας και πότε ο άλλος, ανάλογα με το ποια πτυχή ενός κομματιού είναι το αντικείμενο της διαφωνίας», λένε και συνεχίζουν: «Πάντως, είτε κάνουμε ένα δικό μας κομμάτι είτε remix ενός παλιού, πάνω κάτω η διαδικασία είναι η ίδια. Γιατί ο τρόπος που δουλεύουμε έχει να κάνει πάντα με την αλλαγή. Παίρνουμε μια μουσική ιδέα και τη βάζουμε σε ένα μουσικό πλαίσιο διαφορετικό από αυτό στο οποίο ήταν αρχικά. Αυτό κάνουμε και με τα δικά μας κομμάτια, όπως συνέβη τελευταία και με το “Σημείωμα” που ήδη νιώθουμε ότι ο κόσμος το έχει αγαπήσει, όσο και με τα remix μας».

Τηλεοπτικά «πειράγματα»

Το «Κάτω Παρτάλι» στο MEGA και το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» στον ALPHA, οι δύο μεγαλύτερες τηλεοπτικές επιτυχίες της τελευταίας χρονιάς, έχουν στους τίτλους αρχής τους δικά τους κομμάτια: το «Xωριό μου, χωριουδάκι μου» με τη φωνή της Σοφίας Βέμπο και το «Η γυναίκα, η μουρμούρα» του Βασίλη Τσιτσάνη. Επιλογή των σκηνοθετών ήταν οι Imam Baildi να «πειράξουν» τα συγκεκριμένα κομμάτια. «Ηταν δύο κομμάτια τα οποία μάλλον δεν θα τα διαλέγαμε οι ίδιοι για να τα διασκευάσουμε», μου λένε ο Λύσανδρος και ο Ορέστης. «Δουλέψαμε με βάση τη λογική των σκηνοθετών και όχι τη δική μας, κάτι που ήταν αρκετά καινούριο για μας ως τρόπος δουλειάς. Δεν μας περιόρισε όμως αυτό, ίσα-ίσα που μας απελευθέρωσε, σαν να μας έλεγε κάποιος “κάν’ το έτσι”, τονίζοντας συγκεκριμένα στοιχεία που του είχαν αρέσει. Γι’ αυτό και η “Μουρμούρα” είναι ένα σπιρτόζικο τραγούδι, αστείο, χιουμοριστικό, ενώ το “Χωριό μου, χωριουδάκι μου” είναι πιο ονειρικό, μυστηριώδες και κινηματογραφικό. Μάλλον μόνοι μας δεν θα ’χαμε τολμήσει να τα κάνουμε έτσι. Τα διασκευάσαμε με τηλεοπτική λογική».

Λίγο πριν τους αποχαιρετήσω αναρωτιέμαι τι μπορεί τελικά να τους κεντρίσει το ενδιαφέρον σε κάποιο από τα δεκάδες παλιά τραγούδια, τι είναι εκείνο που μπορεί να τους βάλει σε δημιουργική διαδικασία με αυτά. «Μπορεί να είναι μια μουσική φράση, ένας στίχος ή ο συνδυασμός αυτών με μια δική μας ιδέα», μου εξηγούν. «Το αποκλειστικό κριτήριό μας είναι να είναι αξιόλογο το αποτέλεσμα, όχι το “να κάνουμε ένα τραγούδι του Τσιτσάνη” ή “να κάνουμε ένα τραγούδι πιο γρήγορο, πιο χορευτικό”. Να αρέσει σε μας τους ίδιους».
Οπως συνέβη με το τόσο αναγνωρίσιμό πια «Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα, προτού γνωρίσω εσένα που πρόσμενα καιρό», με το οποίο πρωτοξεκίνησαν. Το τόσο αθώο, αργό και ιδιαίτερα νοσταλγικό – κόντρα στη δική τους σημερινή μεγάλη φόρα της επιτυχίας.

Πηγή: Protothema.gr

Η εθιστική ενέργεια των Imam Baildi

Ήταν 2007 όταν δύο αδέρφια, ο Λύσανδρος και ο Ορέστης Φαληρέας αποφάσισαν να στήσουν μία μπάντα, περισσότερο ως πείραμα, για να τη δουν επτά χρόνια μετά να κάνει ένα ολόκληρο Θέατρο Βράχων να πάλλεται και να χορεύει με τραγούδια που «κάτι θυμίζουν από παλιά». Όσοι ήμασταν εκεί, στις 14 του περασμένου Ιούλη, δεν είχαμε καμία αμφιβολία. Οι Imam Baildi δεν είναι πια άλλη μία μπάντα. Είναι μία σταθερή αξία. Η εξέλιξη τους, βέβαια, κάθε άλλο παρά μη αναμενόμενη ή ξαφνική ήταν. Άλλωστε, εκτός από τις συνεργασίες με ετερόκλητους εγχώριους καλλιτέχνες (από τη Γλυκερία και τον Εισβολέα, μέχρι την Ελεονώρα Ζουγανέλη), έχουν εμφανιστεί και εκτός συνόρων, σε Ευρώπη και Αμερική, δίνοντας στο κοινό του εξωτερικού «μία γεύση από το παλιό ελληνικό τραγούδι».

Η συνάντηση της Popaganda με τα δύο αδέρφια έγινε ένα ηλιόλουστο πρωινό του τελευταίου μήνα της χρονιάς στον Πειραιά, στο φρεσκότατο Passport Art, λίγο πιο μακριά από το Passport, εκεί όπου εμφανίζονται κάθε Σάββατο. Λίγο πριν τη δύση του 2014, έχουν κάθε λόγο να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους. Κυκλοφόρησαν το τρίτο album τους (Imam Baildi III), η μουσική τους ταξίδεψε από τον Καναδά μέχρι τη Γερμανία και όσοι τους έχουν παρακολουθήσει ζωντανά μόνο λόγια αγάπης μπορούν να ξεστομίσουν.

Η ιδιαιτερότητα του συγκροτήματος έγκειται στον τρόπο με τον οποίο η μουσική του Χιώτη και του Τσιτσάνη εντάσσεται σε ένα νεότερο πλαίσιο. Όπως λένε και οι ίδιοι «κάνουμε ακριβώς τη μουσική που θέλουμε, που μας αρέσει και έχει πάντα αναφορά στο παλιό ελληνικό τραγούδι». Τα πρώτα ακούσματα του καθένα διέφεραν μιας και μεγάλωσαν σε διαφορετικά σπίτια. Ο Λύσανδρος φυσικά θυμάται την αγάπη της μητέρας του για τον Paolo Conte – ο ίδιος θα τη συμμεριζόταν όταν πια θα είχε μεγαλώσει. Από την άλλη, στον Ορέστη αρέσει περισσότερο το κλασικό ροκ και ο Bruce Springsteen.

Το ρεμπέτικο μπήκε σχεδόν ταυτόχρονα στη ζωή και των δύο. Εξάλλου δεν είναι καθόλου τυχαίο πώς κάθε γενιά, ιδιαίτερα στα φοιτητικά χρόνια, περνά αμέτρητα βράδια στα ρεμπετάδικα και τραγουδάει δυνατά τα τραγούδια περασμένων δεκαετιών. Οι ίδιοι κάθε φορά που φτάνουν στο σημείο να «πειράξουν» ένα τραγούδι, κάθε άλλο παρά βεβιασμένα το κάνουν. «Θα θέλαμε να βρισκόμασταν στο μυαλό του Τσιτσάνη για παράδειγμα, ή του Χιώτη, πώς έγραφε αυτές τις νότες, τι σκεφτόταν, πώς έφτιαχνε και έχτιζε το τραγούδι. Όχι να παίξουμε μαζί τους, απλά μία μέρα στο μυαλό τους, μία μέρα κατά προτίμηση δημιουργική». Για το Λύσανδρο, μόνο και μόνο η ανακάλυψη κάποιου τραγουδιού μπορεί να σταθεί καθοριστική. «Έστω και αν κάτσεις να παίξεις ένα παλιό κομμάτι, χωρίς να κάνεις τίποτα άλλο, μερικές μέρες μετά θα έχεις μία ιδέα που θα έχει προκύψει μόνο από το ότι έπαιξες κάποιο παλιό ελληνικό κομμάτι. Εμάς τουλάχιστον μας προκαλεί αυτό το πράγμα, είναι ένας καταλύτης της δημιουργίας». Δεν το βλέπουν ως περιορισμό στη δημιουργικότητά τους. Ο παλιός ήχος είναι το καύσιμό τους. Ακόμη και τα δικά τους τραγούδια, αυτόν πλησιάζουν.

Στον τελευταίο τους δίσκο, το τελευταίο τραγούδι που προστέθηκε, είναι το «Μυστήριο», η αρκετά απρόσμενη συνεργασία τους με τον Εισβολέα. «Στην πραγματικότητα ήταν το πρώτο τραγούδι που κάναμε μετά τον πρώτο μας δίσκο, το 2008 δηλαδή, αλλά μας πήρε πολύ καιρό μέχρι να βρούμε πώς να το χρησιμοποιήσουμε. Είχαμε κάνει επτά διαφορετικές εκδοχές αλλά δεν είχε κάτσει. Με τον Εισβολέα έδεσε, γι’ αυτό και μπήκε. Απλά όταν νιώθουμε ότι δεν έχουμε κάτι να προσφέρουμε, τα αφήνουμε».

Με αυτόν τον τρόπο, ο πειραγμένος «Πασατέμπος» του Χιώτη φτάνει να ακούγεται σε καλά κρυμμένα μπαρ της Κωνσταντινούπολης, σε πολυσύχναστα καφέ της Λισαβόνας, μεταξύ άλλων. «Συχνά μας λένε όχι πως τους μάθαμε κάποιο κομμάτι αλλά ότι τους θυμίζουμε τα παλιά κομμάτια ή ότι τους βάζουμε στη διαδικασία να μάθουν και να ακούσουν περισσότερα πράγματα. Από την άλλη επειδή μας ρωτάνε σχετικά με αυτό, δεν είναι ο στόχος μας, δηλαδή δεν το βλέπουμε σαν μια διδακτική διαδικασία, “να αναβιώσουμε το παλιό τραγούδι”», μου εξηγεί ο Λύσανδρος.

Η σχέση τους με το εξωτερικό όμως ξεκίνησε πριν καν κυκλοφορήσουν στην Ελλάδα τον πρώτο τους δίσκο. Γύρω στο 2004 έβγαλαν στην Αγγλία «ένα δισκάκι με mash up με ρεμπέτικα και Jay Z που είχε βάλει μέσα ο Ορέστης» ενώ ουσιαστικά η πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση έγινε τρία χρόνια αργότερα επί γαλλικού εδάφους, σε μια φάση οργανωμένη από έναν φίλο του Ορέστη. Ο ίδιος φίλος ήταν και εκείνος που ανέλαβε πρώτος την προώθηση τους στον διαδικτυακό κόσμο. «Υπήρχε ένα MySpace που είχε κάνει γι’ αυτό τον δίσκο ενώ βρισκόταν στην Κίνα για δουλειά. Μετά εμείς σαν Imam Baildi είχαμε φτιάξει δικό μας MySpace, πιο επίσημο και δεν ασχολούμασταν με το άλλο. Μάλιστα θέλαμε να το σβήσουμε γιατί έβγαινε πιο ψηλά στις αναζητήσεις του google επειδή είχε φτιαχτεί πρώτα και δεν μπορούσαμε να το βγάλουμε. Κάποια στιγμή λοιπόν μας στέλνει ένα mail πως κάποιος, δύο μήνες νωρίτερα, είχε στείλει ένα μήνυμα ότι ενδιαφερόταν να παίξουμε στο Roskilde, ένα από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ και παραλίγο να μην το μαθαίναμε καν», θυμούνται. Μόλις έκλεισαν την εμφάνιση πάντως, κατάφεραν να σβήσουν και το λογαριασμό, με εντολές που ήταν μόνο στα κινέζικα.

Πηγή: Popaganda.gr

«Εθισμένοι στη μουσική και τις συναυλίες» δηλώνουν οι Imam Baildi στη συνέντευξή τους στο in.gr, ενώ ήδη ετοιμάζονται πυρετωδώς για την έναρξη των εμφανίσεών τους στο PassPort, όπου μάς επιφυλάσσουν αρκετές εκπλήξεις όπως μας αποκαλύπτουν.

Σας καλωσορίζουμε και πάλι στο in.gr. Ξεκινώντας θέλουμε να μας συστήσετε το νέο μέλος της παρέας σας -που θα βλέπουμε πάνω στη σκηνή του PassPort,
“Στο Passport φέτος θα έχουμε μαζί μας τον Carlos Menendez, είναι ένας εκπληκτικός κρουστός από την Κούβα. Πάντα είχαμε latin επιρροές στα κομμάτια μας και τώρα έχουμε μαζί μας και τον άνθρωπο που θα το αποδώσει αυτό στη σκηνή! Είμαστε πολύ χαρούμενοι.”

Πείτε μας μερικά πράγματα για αυτά που θα δούμε στο PassPort και έως πότε θα διαρκέσουν τα live σας εκεί;
“Τα live θα κρατήσουν σίγουρα μέχρι τις γιορτές και απ’ ό,τι φαίνεται από την ανταπόκριση του κόσμου και λίγο αργότερα. Βασικό μέρος του live θα είναι τα κομμάτια από τα παλιότερα album μας, και, φυσικά, τα κομμάτια του καινούριου δίσκου. Πέραν αυτών υπάρχουν αρκετές καινούριες ιδέες, που προέκυψαν μετά την κυκλοφορία του album. Αυτές θα έχουν τη δική τους θέση στο πρόγραμμα, θα υπάρχουν δηλαδή κάποια μέρη που προγράμματος με ξεχωριστό concept. Δεν θέλουμε να αποκαλύψουμε περισσότερα για να μη χαλάσουμε την έκπληξη, αλλά συνολικά θα είναι ένα αρκετά διαφορετικό πρόγραμμα, χωρίς όμως να χάνεται ο πυρήνας των τραγουδιών που έχει αγαπήσει ο κόσμος.”

Στην τελευταία μας κουβέντα λίγο πριν την κυκλοφορία του τελευταίου άλμπουμ σας, μας είχατε πει πως είχατε ιδιαίτερο άγχος. Τι ανταπόκριση είχαν από το κοινό τα, εξ ολοκλήρου δικά σας κομμάτια, «Σημείωμα», «Πόλεις», «Rider»;
“Κάθε καλλιτέχνης περνά μια δοκιμασία πριν κυκλοφορήσει ένα album, ιδίως όταν σε αυτό υπάρχουν καινούριες προσεγγίσεις σε σχέση με τα παλιότερα κομμάτια του. Κάτι τέτοιο βιώσαμε και εμείς, και ίσως λίγο περισσότερο, αφού ήταν η πρώτη φορά που παρουσιάσαμε κομμάτια σε δικούς μας στίχους και μουσική. Μέχρι πρότινος είχαμε μόνο ορχηστρικά κομμάτια σαν δικές μας συνθέσεις, και το βήμα του να βάλεις στίχο ήταν μια δοκιμασία. Όσο για την ανταπόκριση του κόσμου, είναι πάντα δύσκολο να το καταλάβεις από την πλευρά του μουσικού. Μπορούμε να πούμε μόνο ότι τα σχόλια του κόσμου στο facebook και τις άλλες σελίδες μας είναι πολύ θετικά και νιώθουμε ότι πολλοί περίμεναν να ακούσουν ένα δικό μας κομμάτι. Επίσης στα live μας βλέπουμε τον κόσμο να τραγουδά τους στίχους, το οποίο μας χαροποιεί ιδιαίτερα.”

O νέος δίσκος πήρε το δρόμο του, το καλοκαίρι πραγματοποιήσατε μια μεγάλη, συναυλία στην Αθήνα, επίσης συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ. Πώς νιώθουν τώρα οι Imam Baildi;
“Είμαστε πολύ χαρούμενοι, τόσο για τη συναυλία στο Θέατρο Βράχων όσο και για τις περιοδείες στο εξωτερικό. Από την άλλη, είμαστε ήδη πολύ απασχολημένοι με καινούριες ιδέες, τα επόμενα project μας, και φυσικά την προετοιμασία για το καινούριο πρόγραμμα. Κατά συνέπεια νιώθουμε ότι είμαστε πάλι στην αρχή και σε αυτό βοηθά πολύ το εξωτερικό όπου ιδίως στα μεγάλα φεστιβάλ είμαστε ως επί το πλείστον άγνωστοι και πρέπει να κερδίσουμε το κοινό σε κάθε συναυλία από το μηδέν. Γενικά πάντως πάντα νιώθουμε ότι είμαστε στην αρχή, δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα αυτό από τότε που ξεκινήσαμε.”

Θα ήταν πιθανό στο μέλλον να ακούσουμε μια δισκογραφική δουλειά σας που θα περιέχει εξ ολοκλήρου δικές σας συνθέσεις;
“Μας ρωτάνε συχνά αυτή την ερώτηση. Όπως είπαμε και προηγουμένως οι καινούριες συνθέσεις ήταν για μας ένα σημαντικό βήμα που έγινε μετά από πολλή προσπάθεια. Από την άλλη, τα remix και οι διασκευές που κάνουμε είναι εξίσου σημαντικές για μας. Τελικά έχουμε διαπιστώσει ότι αυτό που μας βάζει σε δημιουργική διαδικασία είναι η αλλαγή, δηλαδή το να παίρνουμε μια μουσική ιδέα και να την μεταμορφώνουμε σε κάτι άλλο. Αυτό συμβαίνει και με τα δικά μας κομμάτια. Αφού γράψουμε τη βασική ιδέα, τα αφήνουμε για λίγο καιρό στην άκρη και στη συνέχεια τα αντιμετωπίζουμε σαν κάτι που έχει γραφτεί από κάποιον άλλον και εμείς αναλαμβάνουμε να το αλλάξουμε. Κατά συνέπεια, το πιθανότερο είναι ότι στις επόμενες δουλειές μας θα συνυπάρχουν τα παλιά και τα καινούρια κομμάτια, χωρίς όμως να αποκλείουμε τίποτα.”

Βάζετε όρια στους εαυτούς όσον αφορά στις διασκευές και στους μουσικούς πειραματισμούς σας; Υπάρχουν τραγούδια που δεν νιώθετε ακόμη έτοιμοι να «αγγίξετε»;
“Το μόνο κριτήριο είναι αν το μουσικό αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον. Αν αυτό συμβεί τότε προχωράμε, αλλιώς σταματάμε να ασχολούμαστε. Υπάρχουν πολλά κομμάτια που δεν έχουμε συνεχίσει γιατί διαπιστώσαμε ότι η ιδέα μας δεν ήταν αρκετά καλή, ή γιατί δεν καταφέρναμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικά καινούριο (στην περίπτωση των remix).Υπάρχουν πολλά που μας αρέσουν πολύ στην πρωτότυπη εκτέλεσή τους αλλά νιώθουμε ότι δεν έχουμε κάτι να προσφέρουμε.”

Σε συνέντευξή της στο in.gr η Γλυκερία είχε δηλώσει για εσάς: «(σ.σ. οι Imam Baildi) Είναι πολύ μελετημένοι αγαπούν αυτό που κάνουν και κυρίως στηρίζουν την ελληνική μουσική και το ελληνικό τραγούδι». Πώς ήταν η συνεργασία σας με τη Γλυκερία και τι πήρατε από αυτή τη συνεργασία σας επί σκηνής;
“Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία και φυσικά μεγάλη τιμή. Η Γλυκερία έχει μια μοναδική φυσικότητα και άνεση στον τρόπο που τραγουδάει. Είναι πραγματικά πηγαία η ερμηνεία της και αυτό είναι που την κάνει τόσο ιδιαίτερη, σε συνδυασμό με την ζωντάνια της που είναι διαρκής. Τόσο εντός όσο και εκτός σκηνής είναι ένας χαρούμενος και γλυκύτατος άνθρωπος. Μας έκανε να δούμε ότι το μυστικό είναι η απλότητα και την ευχαριστούμε πολύ για αυτό.”

Ποια διασκευή σας ξεχωρίζετε ή αγαπάτε περισσότερο;
“Κάθε μία είναι συνδεδεμένη με τη στιγμή που φτιάχτηκε και μας φέρνει στο μυαλό νοσταλγικές αναμνήσεις. Ιδίως οι παλιότερες. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε ποια αγαπάμε περισσότερα, αλλά μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα «Ακρογιαλιές Δειλινά» και «Πόσο Λυπάμαι» ως τα κομμάτια που νιώσαμε ότι πραγματικά σπρώξαμε πολύ τα δημιουργικά μας περιθώρια.”

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας για τα χειμώνα;
“Οι εμφανίσεις στο Passport, συναυλίες εκτός Αθηνών από το Φεβρουάριο και αρκετά καινούρια κομμάτια, κάποια εκ των οποίων σε συνεργασία με ξένους καλλιτέχνες.”

Πώς θα χαρακτήριζαν οι Imam Baildi τους Imam Baildi;
“Εθισμένους στη μουσική και τις συναυλίες.”

Πηγή: In.gr